Balkonda ki masama ufak tefek atıştırmalıklar hazırladım, bilgisayarımı açtım. Ne yapacağım konusunda bir fikrim yoktu. Alışkanlıklarımı kaybediyordum. Akşam olduğunda ne yapacağım konusunda çok kararsız kalıyorum. Bazen odama bakıyorum temizlenme vakti gelmiş oluyor ama günlerce erteliyorum. Yemek yapmaya bile üşeniyorum, son günlerde sadece kahve ve sigarayla geçiyor. Defalarca küllüğü boşaltıyorum gün içerisinde. Ve zayıflamaya başladım iştahım hiç yok yemek yemek istemiyorum. Bunların sebebi NE? diye düşünüyorum ama sorunun cevabını asla bulamıyorum. Belki de bir çeşit depresyondayım bilmiyorum. Tüm hayatım sadece iş oldu sürekli çalışıyorum ve sosyal hayatım sıfırlanmaya başladı. Modum konusunda bir şey söylemiyorum çünkü tahmin edilebilir. Sürekli mutsuz ve sinirliyim. Bazen odada duran bir eşyaya orada neden duruyor diye kızıyorum. Sanırım yaptığım işten dolayı artık hiç sabrım kalmadı. Zorlu bir hayat yaşadığımı biliyorum ama yine de bazı konularda şükürlerim var. Kendim için kazandığım bir maaşım var sağlığımda bir sıkıntı yok vs.. diye sıralanabilir. Ama artık bunlar benim için sadece şükürle kalıyor hala mutsuz hissediyorum. Neyin eksik olduğu konusunda asla sorularıma cevap bulamıyorum. Belki de soru sormayı bırakmalıyım. Kafamda sürekli sorular beni daha çok yoruyor. En kötüsü de kendimi aşırı yalnız hissediyorum. Ve onu çok özlüyorum. Size sonraki yazılarımda ondan bahsedeceğim. Şuan sadece bulunduğum bu tükenmişlikten bahsetmek istedim. Ve bir yardım çığlığıyla bu yazıyı yazıyorum. Kendime yardım etmeliyim...
