Bir insan ne kadar umutsuzsa bende o denli hayata karşı umutsuzum. Bir insanın hayatında hiç mi güzel şeyler olmaz diyorum bazen ve uzun zamandır buna hayır cevabını veriyorum kendi kendime.
Bu b*ktan hayata bile tutunmak bazen zor geliyor. Sonra ayağa kalkıyorum ama ne oluyorsa yine bir hüzün ve diz kapaklarım tekrar yerde ve çamur içinde kalıyor. Ben savaştıkça bataklığın ortasında kalmış gibi dibe çöküyorum.
Uzun zamandır hayatıma bir erkeğin bile girmesini istemezken birileri geliyordu, ya ben kendi ellerimle onları itekliyordum ya da onlar geldikleri gibi gidiyorlardı.
Umutsuz işte bir insan aşk hayatını bile düzgün yaşayamaz mı? Ben yaşayamam işte, bu kafaylada uzun süre hem yalnız hem de bu bataklıkta dibe doğru batmaya devam ederim.
Yine de bazen kahvemi yudumlarken bir huzur çöküyor kalbime, belki diyorum ya belki yarın güzel şeyler olursa.
Olmuyor ama.
Günlerim böyle saçma bir girdap içerisinde geçip gidiyor. Zamanımız bu kadar değerliyken günlerimin böyle çabalamakla geçmesi beni çok üzüyor. Çekip gitmek istiyorum bu şehirden bu ülkeden bu dünyadan.
Yine ne değişir ki umutsuzken.