Bir ağustos akşamı hava ılık ve hafif bir rüzgar eşlik ediyor bana. Bilgisayarımın başında bunu yazarken durgun bir moddayım sebebini bilmediğim bir şekilde. Hani gülmek isteriz, mutlu olmak isteriz ama bir şeyler modumuzu düşürür anlamsız bir şekilde ve sebebini bilmeyiz işte tamda bu şekilde şuan bu yazıyı yazıyorum
Acılarımı bir kenara bırakıp yolumda ilerlesem de bazen anılarım gözümün önüne geliyor ve yine kendimi soruların içinde buluyorum.
Neden? Neden? Neden?
Ben bunları NEDEN yaşadım. Neden yaşamak zorunda bırakıldım. İlk darbemi daha küçücüktüm ilkokul öğretmenimin L harfini kısa yaptığım için beni herkesin içinde dövmesiyle başlamıştı. Daha altı yaşındaydım ve bana vurduğu için tokam kafama batmıştı ve kanamıştı. Küçücüktüm ve altı üstü bir L harfiydi. Bir çocuğu dövmek için değer miydi. Sürekli okuldan kaçıyordum korkuyordum gidemiyordum. Eğitim hayatımı mahvetmişti okuldan her zaman nefret ederek devam ettim. Üniversitede bile hocalarımdan nefret ediyordum. Ama kitaplara asla küsmedim hala kitap okumayı çok seviyorum. Çok zamanım belki yok ama kitaplar benim için bir meditasyon gibi.
Hayatımın öncesini zaten çok hatırlamıyorum küçük olduğum için ama zaten hepimizin hayatı aslında ilkokul sıralarında başlamıyor mu? İşte benimde en acı günlerim bu sıralarda başladı...
Çok fazla uzun bir yazı yazmak istemiyorum başlamak için hala çok zamanımız var....
