Bir yaz gecesi odamın camı açık dışarı izliyorum ve hava buz gibi. Hafif rüzgar esiyor ve soğuğu daha fazla hissediyorum. Camı kapatmak istemiyorum üşümek istiyor gibiyim. Zamanla acılarımın bende bıraktığı hasarlarla artık üşümek nedir bilmiyor gibiyim, çünkü zaten soğuk bir insandım artık. Kalbim artık buz gibiydi herhangi bir duyguya sahip değildim sanki. Herhangi bir mutlu ortamda gülmüyordum, üzülmem gereken yerde gözlerim dolmuyordu artık, herhangi bir acıma duygum kalmamıştı. Kendimi sorguladığım belki milyonuncu gecem ve hala bir sonuca varamadım. Duygularımı kaybetmiştim buna sebep neydi ve ben buna nasıl izin verebildim. Her gün kendimi sorguluyordum sorular soruları doğuruyordu. Bu gece kendime şunu söyledim; belki de kendime soru sormak yerine bir adım atıp her şeyi değiştirmeliydim. Ama nereden başlamalıydım. Belki çevremdeki insanlardan belki senelerdir yaşadığım ev ya da çalışmakta olduğum işim...
Hangisiydi asıl problem peki hayatımdaki tüm enerjimi emerek yok eden beni mutsuz hissettiren ya da bunların hiç biri asıl problem değildi tüm sorun kafamdaydı.
Her şeyi umursayan yanım bana bunu yapmıştı belki de...
Kafamı gökyüzüne doğru çevirdim NEREDEN BAŞLAMALIYDIM?
0 yorum:
Yorum Gönder